In dit boek vertelt Karin Kuiper over de eerste 1001 dagen na de dood van haar man. Op zijn veel te vroege dood volgde een periode van vallen en opstaan, waarin het verlies als zoutzuur doorvrat. Plotseling hoorde Karin tot dat lastige volkje van weduwen en weduwnaars. Zonder hulp van anderen redt niemand het, maar toch stond bovenaan haar ergernissenlijstje het goedbedoelde zinnetje: ‘Je mag me altijd bellen’. Want hoe welgemeend ook, dit is ‘hulp’ die je met lege handen achterlaat… Omdat je in je diepste wanhoop niet wilt bellen en niet kan bellen, omdat je slechts denkt: Nee, het gaat niet! Zij moeten mij bellen!

‘Je mag mij altijd bellen’ is een boek voor lotgenoten en hun omstanders.